Gevarieerd en eentonig tegelijk, kan dat? Ja dat kan, luister maar naar het nieuwste album van Black Eyed Peas!

Deze groep heeft geprobeerd een zo gevarieerd mogelijk reportoire neer te zetten. Voor een deel is dat gelukt, want elk lied heeft een andere 'urban style'. Sommige liedjes zijn richting r&b (Latin Girls), andere zijn weer bubblin' (Yo Mama) of rauwe hip-hop (The Apl Song). Het lied Sexy is zelfs iewat jazzy. De indiase invloeden in The Elephunk Theme zijn eveneens erg origineel en zullen zeker een succes zijn nu de Hindipop in opkomst is. In Anxiety merk je dat ze zelfs van rock niet vies zijn. Dit lied heeft veel weg van de hedendaagse nu-metal.

De verschillende invloeden zijn goed gedaan, maar dat is het enige dat dit album leuk maakt. Wel jammer dat ze (zoals veel andere artiesten in genre 'urban') veel weg jatten van adere artiesten. Ik heb het niet over samples, maar ook over lyrics. In Sexy gebruiken ze gewoon een stuk tekst uit het old school lied Push-It van Salt 'n'Peppa. Ook melodieën worden meedogeloos gejat, luister maar naar het begin van Let's Get Retarded en je hoort gelijk een Alicia Keys rip-off. Tijdens Hands Up hoor je een melodie die verdacht veel lijkt op Gett Off van Prince. Toeval? Ondanks dat de liedjes veel variëren van elkaar, zit er binnen één liedje niet veel variatie. Het bekende Where Is The Love, waar menig breezah-slet misschien traantjes van in de ogen krijgt, is hier een goed voorbeeld van. Het zit ook weer vol rips en biedt weinig origineels; slechts veel herhaling van telkens hetzelfde.

Het album heeft een paar hoogtepunten, zoals Hey Mama voor de bubblin' liefhebbers en het indiaase Elaphunk Theme. De geheime track die na Where's The Love opdoemt is wel weer van hoger niveau en stukken beter dan het 'liefdeslied' zelf. Shut Up is ook een goed lied en terecht een hit geworden, maar als je het te vaak luistert gaat het al gauw vervelen. Anxiety brengt niks origineels en is net zo eentonig als de meeste new-metal, maar wel leuk gedaan voor een hip-hop groep. Helaas valt de rest van het album vies tegen. Vooral het lied Let's Get Retarded is letterlijk het achterlijkste lied ooit en alleen leuk voor als je stom dronken bent.

Conclusie: Leuke cd voor op een feestje, maar niet meer dan dat. (N)